Escapisme door een zoeker met Laura Ward

We spraken met de Britse fotograaf Laura Ward over haar ervaringen met fotograferen met film en wat haar inspireert om zulke kalmerende en rustige foto's te maken in de chaos van het dagelijks leven.

Vertel ons iets over jezelf en hoe je bent begonnen met fotograferen op film?

Ik begon met fotograferen toen ik 15 was, midden jaren 90. Mijn vader gaf me een Pentax-camera met de gedachte dat ik hem misschien leuk zou vinden. Ik was een beetje een introvert in muziek en schrijven. Het gebruik van camera's en het zelf verkennen van plaatsen leek samen te vallen. Ik heb altijd in steden gewoond en aangetrokken door stille zakjes. Ik kan me niet herinneren wanneer ik naar plastic en lo-fi camera's ging, maar ik knoeide altijd met handmatige lenzen om een zachtere esthetiek te krijgen. Ik wreef vaseline in lenzen en wikkelde ze in huishoudfolie. Het was in het begin van de jaren 2000 dat ik Lomography tegenkwam door mensen op Flickr te volgen die met film schoten. Destijds wist ik niet waartoe elke camera in staat was, dus kocht ik een Diana F en een Holga en vervolgens ook nog een ActionSampler en een Vivitar. Het was vallen en opstaan. Ik heb de afgelopen 10 jaar nogal wat plastic camera's verzameld en gebruikt, waarvan ik er veel gebruik totdat ze kapot gaan. Slechts weinigen van mij hebben sellotape helemaal over hen. Digitaal werk is lang mijn tijd kwijt geweest. Je maakt veel frames die tijd nodig hebben om te sorteren, op te slaan en te beheren. Er is een ander soort zintuiglijke administratie met film.

Wat inspireert je om deze foto's te maken?

Ik heb bijna 20 jaar in Londen gewoond en gewerkt, maar mijn foto's zijn niet gericht op die centrale, hectische drukte van de stad. Ik woon hier omdat ik van de vrijheid van grote plaatsen houd, maar ik heb nooit genoten van het tempo. Ik zoek de rust en de kleine dingen, en vaak bij slecht weer. Het gebruik van film vertraagt je en stelt je in staat elk frame te overwegen. Ik besteed niet veel tijd aan het nadenken over een frame, maar ik weet dat ik er maar één neem.

Ik heb de afgelopen 5 jaar veel in ziekenhuizen doorgebracht, wat me behoorlijk wat tijd gaf om opnieuw verbinding te maken met mijn proces en inspiratie. Ik zat verstrikt in dingen die ik niet kon beheersen en dankbaar dat ik wist dat ik altijd escapisme had door een zoeker. Sindsdien heb ik meer foto's gemaakt van kassen, gezichtsloze portretten en afbeeldingen van plastic verpakt in de natuur.

Heb je een favoriete film en zo ja, waarom?

Ik ga heen en weer tussen een paar camera's. Het hangt echt af van waar ik heen ga, het seizoen en de stemming waarin ik me voel. Een paar winters geleden gebruikte ik veel vervallen films. Ik gebruik de laatste tijd veel cinefilm, maar als ik dat niet heb, heb ik de neiging om iets te gebruiken met 400 ISO wanneer ik het kan krijgen. Nu het winter is, gebruik ik 800 ISO iets meer. Ik heb echt geen favoriet.

Wanneer werk jij het beste?

Ik heb altijd een kleine filmcamera in mijn rugzak voor het geval ik iets zie. Ik heb de neiging het beste te werken wanneer ik tijd heb om me op foto's te concentreren, wat op dit moment niet eenvoudig is, omdat ik twee kleine dochters heb. In het afgelopen jaar heb ik een aantal leuke samenwerkingen en opdrachten gehad, werkend voor Abbey Road Studios en Oh Comely magazine. Voor beide projecten was ik beperkt tot één camera en omstandigheden met weinig licht. Soms helpt de druk, maar ik eindig altijd met vloeken omdat ik mezelf in die situaties heb geplaatst. Een korte voor een van mijn commissies zei: "Doe je rommelige ding". Dat kan ik zeker doen.

Waar zie je je werk in de toekomst vorderen?

Ik ben met 3 of 4 series bezig. Ik had vorige maand een beetje een waardeloos levensmoment dat echt roet in het eten heeft gestoken, maar ik probeer het als een documentaire te bekijken. Met mijn gezichtsloze portrettenreeks wil ik vooruit. Ik heb dochters wiens gezichten je nooit op een foto zult zien. Ik was geïnteresseerd in het verbergen en beschermen van identiteit voordat ze kwamen. Er kan veel emotie worden geprojecteerd zonder gezichtsuitdrukkingen te zien.

Verder nog plannen?

Ik was vorig jaar super druk met tentoonstellingen, dus nam ik dit jaar een pauze om me te concentreren op persoonlijke dingen. Ik neem de tijd voordat ik weer verder ga. Ik kijk uit naar de lente!
---

Dankje, Laura! Check haar website. om meer van haar werk te zien.

2020-01-18