Dadipark: een analoog urbex avontuur

Samen met een paar vrienden ben ik naar het verlaten pretpark ‘Dadipark’ geweest. Dit park is al bijna tien jaar gesloten na een reeks ongelukken waarbij een jongetje van negen zelfs zijn arm is kwijtgeraakt. Hoewel steeds meer mensen de weg vinden naar dit park (het is een meer een publiek geheim), is het nog in vrije goede staat. Het was freaky en fascinerend. En duidelijk de moeite waard.

Dadipark ligt ongeveer een uur rijden onder Antwerpen, vlakbij de Franse grens. Het is het oudste pretpark van Europa en heeft haar deuren geopend in de jaren ’50. Dadizele was toen al een toeristische trekpleister, aangezien het een pelgrimsoord was. Het park evolueerde van een speelplaats voor de kinderen van pelgrims tot een apart pretpark. Het had niet echt veel grote dure moderne attracties, maar was juist toegankelijk en betaalbaar voor iedereen. Zo stond er niet één schommel, maar gewoon tien. En als je een stukje van het pad afdwaalde vond je overal draaitoestellen, zweefmolens en meer. Mijn vrienden en ik waren het er over eens dat het jammer was dat we nooit in Dadipark waren toen het nog geopend was.

In 2000 verloor een jongetje van negen zijn arm in één van de attracties, de Nautic Jet. Dit was één van de vele ongelukken, maar wel de meest verschrikkelijke in de geschiedenis van het park. Steeds meer mensen begonnen te klagen over de veiligheid en steeds minder mensen bezochten het park. In 2002 werd het park een jaar gesloten, zogezegd voor renovatie, maar het is daarna nooit meer opengegaan.

Ik heb altijd al een soort zieke fascinatie gehad voor de schoonheid van een postapocalyptische wereld. Liefde voor Mad Max films, Waterworld, The Road, zombiefilms! Als je deze passie met mijn liefde voor lomografie combineert, kom je al snel bij urban exploring (oftewel urbex) uit.

Aangezien we allemaal nul ervaring hadden met urban exploring, was Dadipark een goed begin. Alhoewel het park officieel gesloten is en er borden hangen met ‘verboden toegang’ is het hek aan de achterkant gewoon open en konden we makkelijk naar binnen. In het begin vonden we het allemaal een beetje eng en spannend en wisten we ook niet zo goed hoe we te werk wilden of moesten gaan, dus hielden we ons stil en bleven we ver van de ingang vandaan. Maar hoe verder we in het park kwamen, hoe meer mensen we tegenkwamen. Drinkende mensen, mensen die bezig waren met een photoshoot, mensen die met hun kinderen een dagje (verlaten) pretpark deden en mensen die schreeuwend over de hangbrug renden. Gelukkig zorgde dat niet voor een domper, maar wisten we nu tenminste vrij zeker dat de bewoners van Dadizele het niet zo erg zouden vinden als we gewoon foto’s maakten in Dadipark.

Het was echt een geweldige ervaring. Achteraf was ik compleet gesloopt van al het lopen, klimmen, rennen, kijken, zien, wijzen, foto’s maken en proberen te begrijpen wat er allemaal daar gebeurd is. Maar ik was gelukkig. Wij allemaal.

Nog een paar tips:

• Wij zijn nu in de zomer gegaan. Goed weer, maar je krijgt hele volle foto’s met een hoop vegetatie. In de herfst of winter is er iets minder overwoekering, maar heb je wel beter zicht en is de sfeer ook wat spookachtiger
• Zwart-wit en redscale film geven je foto’s net iets meer dat retro griezelgevoel
• Vergeet niet (net als wij) om iets te eten en te drinken mee te nemen; urban exploren maakt dorstig en hongerig
• Denk aan het urbex motto: “Leave nothing but footprints, take nothing but pictures”: “Laat alleen voetstappen achter, neem alleen foto’s mee terug (maar als uitzondering op deze regel neem ik volgende keer wel vuilniszakken mee, om een stukje van de rotzooi die jongeren achterlaten op te ruimen)

written by pinkpix on 2011-08-22 #places #belgium #redscale #europe #location #black-white #netherlands #holga #fisheye #nederland #dutch #holland #urban-adventures #diana-mini #lomo-location #urbex #abandoned-amusement-park #buitenspelen #belgie #verlaten #pretpark #dadipark #zwart-wit #vertaling #lomolocatie #lokatie #gesloten #dadizele