Neil Gaiman fotografeert met de LC-A+

Auteur Neil Gaiman verstuurt “Postcards from the Dreaming” met de Lomo LC-A+.

In de laatste 2 decennia heeft Neil Gaiman een grotere impact gehad op het science fiction/ fantasy genre dan waarschijnlijk elke andere schrijver van zijn generatie. Auteur van 7 boeken waaronder American Gods and Anansi Boys , meer dan 100 stripboeken inclusief een van de werken die het genre het meest bepaald, the epochal Sandman series , plus nog een groot aantal kinderboeken en film/ televisie scripts waaronder the amazing Coraline en de screenplay van 2007 Beowulf , Neil is een echte renaissance schrijver. We waren dan ook erg enthousiast en vereerd toen we hoorde dat Neil besloot om een aantal film rolletjes met de LC-A+ voor ons vol te schieten, en ons meer wilde vertellen over zijn ervaringen.

NAAM: Neil Gaiman
STAD: Near Minneapolis
LAND: USA

Ben je al lang een Lomographer (of is dit helemaal nieuw voor je)?
Nieuw. Ik ben deze zomer begonnen.

Beschrijf de LC-A+ in vijf woorden.
Sterk, simpel, gevoelig, onfeilbaar, cool.

Je raarste, grappigste, of gewoon tofste fotografische/ Lomografische ervaring die je ooit hebt gehad.
Tot nu toe ben ik nog steeds bezig om vrienden te worden met de LC-A+ – het was erg tof om de foto’s terug te zien die ik had gemaakt. Hierdoor kreeg ik een duidelijk beeld wat er tussen mij en de camera is gebeurd. Maar ik heb vooral kunnen genieten van de verwarring op de gezichten van de mensen toen ze erachter kwamen dat ze niet aan de achterkant van de camera konden zien wat ik voor foto had gemaakt.

Als je aan jouw foto’s drie liedjes als soundtrack zou moeten toevoegen, welke zouden dat dan zijn (het liedje & band graag).
Julee Cruise, Kool Kat Walk
Gothic Archies, City of the Damned
Timbuk 3, Standard White Jesus

Van alle personages die je gecreëerd hebt over de jaren, welke zou in jouw ogen de beste Lomographer zijn en waarom?
Shadow in American Gods Vooral omdat hij niet in de schijnwerpers staat. Hij zou stilletjes foto’s maken zonder dat op te vallen.

Je hebt verhalen geschreven, boeken, graphic novels, stripboeken, films en waarschijnlijk het populairste samen geschreven boek van de eeuw. Je hebt met ontzettend veel mensen samen gewerkt, terwijl je stijl toch altijd erg duidelijk terug te vinden is in je werk. Is schrijven voor jou dan gemakkelijk (grapje) of heeft het te maken met jouw veelzijdige en bijzondere benadering?
Argh, ik ben allergisch voor al die “Hey, vertel ons hoe cool je bent” vragen. Ik heb geluk, ik houd van mijn werk, en ik houd ervan om samen te werken. Vooral omdat ik ervan geniet wat andere doen, dus samenwerken geeft me de mogelijkheid om werk te maken waar ik meer van geniet dan zomaar een zinnetje schrijven.

Je film Mirrormask is een van de meest verbluffende visuele films van de afgelopen tijd. Het viel ons op dat de hele film lijkt op een LC-A+ multiple-exposed cross-processed afbeelding die tot leven is gekomen. Zie jij ook iets ziet in de Lomographische esthetiek, of herinnerd die esthetiek je aan de manier waarop je andere visuele werelden voor ogen had?
Dat komt allemaal door de geweldige Dave Mckean – een man die je een Lomo en wat film zou moeten geven en kijken wat je terug krijgt.
(ed. note: Blijf uitkijken naar een Gallery en interview met Dave Mckean!) Ik heb het gehad over geluk in het antwoord dat ik gaf op de laatste vraag: Het meeste geluk wat ik ooit heb gehad is het samen kunnen werken met Dave Mckean toen we allebei nog jong waren, en dat we dit al bijna een kwart eeuw volhouden.

Ik houd van de interface tussen low en high tech en de ruimte voor ongeluk – gelukkige ongelukken – in de Lomo esthetiek. Ook vind ik het fantastisch dat de beste foto’s die ik heb genomen op Postcards from the Dreaming lijken.

Ok, probeer je dit voor te stellen: je bent op dit moment ergens met je LC-A+ camera en een tas vol met filmrolletjes, omringt door de mensen waar je het meest van houd in de meest inspirerende omgeving die je je kunt voorstellen… waar ben je?
Aan de westkust van Schotland, op een van de zeldzame zonnige dagen, of op een van de veelvuldig voorkomende zonnige uren.

Toen je naam genoemd werd in de Forbidden Planet in New York City, leek de sfeer in de ruimte te veranderen. Er is ontzag en eerbied die normaal alleen voor adel bewaard is. Dus kun je me vertellen wat er gebeurd als je een stripboeken winkel binnenloopt? Heeft er ooit iemand voor je gebogen?Er gebeuren rare dingen op de raarste plekken. In Londen kwam er een man op me af die zei “laat me alsjeblieft de hand schudden die Sandman geschreven heeft.” Ik schudde zijn hand, maar niet voordat ik hem waarschuwde dat deze hand ook nog een hoop andere dingen had gedaan.

Als je van iemand dood of levend (of bedacht) een foto zou mogen maken met je LC-A+ wie zou het dan zijn en waarom?
Ik zou graag iemand willen vastleggen die gigantisch is. Goliath, of Glumdalclitch. Natuurlijk moet ik dan wel voldoende afstand nemen. Ik vind het erg tof hoe de LC-A+ mensen vastlegt, en hoe je landschappen kunt vastleggen. Ik wil deze twee dingen graag combineren.

Wat staat er op de planning? Nieuwe boeken? Nieuwe films? Nieuwe creatieve projecten? Waar ben je mee bezig en waar denk je aan?
Ik heb een Silent film (STATUESQUE) die rond kerstmis uitkomt op UK TV, waarin Bill Nighy de hoofdrol speelt. Op dit moment ben ik bezig met het schrijven van een gedeeltelijk non fictief boek over China en de reis naar het westen.

Wat is je advies voor toekomstige LC-A+ fotografen.
De raarste foto’s zijn vaak het krachtigst.

Neem een kijkje in Neil zijn gallery: