Woestijnlandschappen door Morgane Erpicum met de Lomo'Instant Wide

Fotograaf Morgane Erpicum uit België neemt de Lomo'Instant Wide mee door de duinen van IJsland en Californië terwijl ze spreekt over minimalisme, bezorgdheid over de kwetsbaarheid van de planeet en de nietigheid van mensen in de wildernis. Hier is ons interview met Morgane.

Van IJsland tot de woestijn van Californië, onbewoonde gebieden lijken je favoriete soort plekken te zijn. Hoe ging dat?

Tegenwoordig kan ik niet zeggen of de thema's die me inspireren mijn behoefte verklaren om deze gestripte ruimtes te verkennen, of dat deze aantrekkingskracht de oorsprong is van mijn fotoserie. De basis van mijn artistieke onderzoeken is therapeutisch, dat is duidelijk. Fotografie (en ook schilderen) leerde me om mijn angsten te verminderen, bracht me terug op het goede spoor toen ik geen vrede in mijn dagelijks leven kon vinden.

Als erkenning van mijn kwetsbaarheid van een klein mens, verloren in deze enorme droge gebieden, vond ik mijn plek. Bescheiden, ogen gericht op de horizonlijn, begreep ik deze immensiteiten en besloot ik er permanent in te leven, mijn best doen om te helpen ze te beschermen. Ik ben me inderdaad bewust geworden van het groeiende bewijs van de angstaanjagende vatbaarheid voor verandering in deze regio's. Niet alleen degenen die in het hart van het wild zijn genest, maar ook degenen op het kruispunt van onze beschavingen. Degene waar we de grenzen van overschrijden, degenen die we onderdrukken, degenen die we monopoliseren.

Deze regio's zijn echt vatbaar voor verandering en dit komt tot uiting in extreme kwetsbaarheid. Ik hoop de onzekerheid en de urgentie van de situatie aan het licht te brengen door mijn serie in het sublimeren van de fragiele schoonheid van deze omgevingen op weg naar uitsterven.

In je afbeeldingen is dit iets van de esthetiek van entropie, een discours over de relatie tussen de fotograaf en de verlaten landschappen, soms chaotisch. Waarom deze blik?

Het is waar, ik ontkoppel mezelf van de weergave van de menselijke schaal in landschappen. Ik geef de voorkeur aan minimalisme in mijn composities, als een analogie met de grenzen van het fotografische medium en die van het menselijk perspectief. Ik veronderstelde dat deze foto's op het eerste gezicht zijn, voornamelijk veroorzaakt door het gevoel van esthetiek. Fotografie maakt tenslotte gebruik van instinctief aangename kijkhoeken: ik moet concluderen dat deze momenten van serendipiteit gefixeerd op film symmetrie en harmonie droegen die ik aanraakte.

Uiteindelijk zijn mensen voortdurend op zoek naar zin. We zijn permanent op zoek naar sterke banden, om verbindingen te leggen, om rationalisaties voor te stellen. Ik denk dat het is wat het oog doet wanneer het wordt geconfronteerd met de chaos van bepaalde landschappen.

De magie van deze puinhoop zit in de details, die door het oog worden onthuld na een lange periode van observatie. De oneindige opeenvolgingen van rotsen, lucht, sneeuw, zand, demonstreren de inherente orde van ons universum die allesbehalve chaotisch is. Ze laten zien dat de natuur ons zal overleven in zijn oneindige verandering en het feit dat het onkenbaar is ondanks al onze inspanningen om het als een object van bewustzijn te definiëren.

Hoe vat je landschap op in je foto's?

Het is fotografie die me tot ontdekking dwingt. Ik ben een luie reiziger, lees altijd een boek, en maak gewoon lange wandelingen maken als een soort excursie. Het lijkt erop dat het territorium het type verkenning dicteert dat ik onderneem en dat deze verkenning niet noodzakelijkerwijs door fotografie gaat, vooral tijdens vakanties.

De landschappen die we eerder hebben besproken, zijn daarentegen een uitnodiging om zichzelf te overtreffen, te kanaliseren en te focussen op essentieel. De verkenning van deze landschappen vestigt de premissen van dialoog die ik via mijn lens probeer te vertalen. Het moet worden gedaan met respect, in de tradities van het grondgebied. Het is een wederzijdse ontdekking en het delen gemotiveerd door een sterk instinct om de planeet aarde te beschermen en het perspectief van talloze leerplaatsen die langs de weg zijn verworven.

Je gebruikte de Lomo'Instant Wide met zwart-witfilms voor deze series. Hoe ging dat?

Ik wilde heel graag in zwart en wit werken. Over het algemeen vermijd ik het in mediumformaat te gebruiken, omdat ik alleen de mogelijkheid heb om in zwart-wit te werken met mijn 35mm (korrel, korrel, korrel) en instantcamera's. Kleurharmonieën zijn vaak moeilijk nauwkeurig weer te geven met film, en ik hou van de neutraliteit en de tijdloosheid van zwart-wit.

Ik heb echt genoten van de breedte van de film. Ik gebruik graag horizontaliteit als ankerpunt in mijn foto's, en het combineerde goed met het brede formaat.

In je Instagram bio staat "Environmental advocacy through art". Kun je ons daar wat meer over vertellen?

Een interessant feit dat onlangs door de media is aangetoond, is dat de milieuproblemen verdeeld zijn. Om een echte implicatie te ontwikkelen, denk ik dat we positieve waarden en emoties moeten gebruiken. Ik weet zeker dat angst en schuld niet de juiste drijvende krachten zijn. Zelfs de extreme noodsituatie van de situatie en de angstaanjagende ontkenning van sommigen rechtvaardigen het gebruik van dergelijke middelen niet.

Door de rijkdom van de gebieden in gevaar te brengen door fotografie, delegeer ik de rol van ecologische afgezant aan de schoonheid van deze plaatsen. Het spreekt voor zich, het overstijgt de film, aangrijpend, ongelooflijk krachtig ... En zo fragiel, zo bedreigd. Ik hoop dat ik mensen verliefd kan laten worden op deze regio's, op dezelfde manier waarop ik dat werd.

Ik probeer de essentie van mijn onderwerp te onthullen door de soberheid van composities en mijn fotografische praktijk en op deze manier hoop ik te zorgen voor respect en een sterk instinct van bescherming en behoud.

Volg Morgane Erpicum op Instagram, Facebook en check haar website.

written by florinegarcin on 2019-12-30 #gear #people