Festival Fever met Benjamin Lieber

Benjamin Lieber is een fotograaf uit Brooklyn. Geworteld in muziek, houdt hij ervan om met bands op pad te zijn en de avonturen op en buiten het podium te documenteren in zijn eigen, zeer unieke psychedelische esthetiek op film. Voor deze festivalzomer hebben we Benjamin uitgerust met wat Lomography Color Negative 400 en 800 film die hij meenam op tour met Trophy Eyes. Met deze prachtige serie neemt hij ons mee backstage, onder water en in de drukte.

Welkom bij het Lomography magazine, Benjamin. Kun je wat over jezelf vertellen?
Ik ben een visuele kunst fotograaf in Brooklyn, gespecialiseerd in psychedelische en futuristische kunst. Ik bevind me op het kruispunt tussen grafisch ontwerp en fotografie. Ik werk in muziek en mode, maar muziek heeft absoluut dominantie in mijn leven. Ik ben ook een muzikant, speel verschillende instrumenten in touringbands en ik giet de energie en het hart van muziek in elk project dat ik doe, gerelateerd of niet.

Hoe ben je begonnen met muziekfotografie?
Ik begon op 16-jarige leeftijd als muzikant te touren, ik was niet eens afgestudeerd aan de middelbare school, en het werd heel snel, heel echt. Ik ben een jaar eerder afgestudeerd en op pad gegaan; vrijwel full-time op tournee voor de komende 3-4 jaar. Ik reisde vele malen door de VS en maakte veel verbluffende verbindingen die de basis vormden waarop mijn carrière was gebouwd. Ik was begaafd met mijn eerste spiegelreflexcamera, een Pentax K1000, van mijn lieve tante ergens in 2015. Ik nam hem mee op tournee en werd gewoon geobsedeerd. Wanneer je zo reist, is er elke dag voldoende tijd waar je geest kan dwalen. Maar met een camera hield ik me bezig, en een gloednieuwe omgeving om elke dag, elk uur te documenteren en te verkennen, was als Kerstmis. De camera gaf me ook veel zelfvertrouwen en een reden om te gaan verkennen en mijn neus te steken in dingen die ik normaal niet zou hebben. Ik heb die camera de komende 2 jaar gebruikt, alleen maar avant-garde, street art-foto's gemaakt, voornamelijk voor mezelf. Ik pakte een AE-1 in 2016 met een 35-70mm macro, wat mijn eerste keer was met een zoomlens en het veranderde mijn wereld. Ik herinner me die tour, met die camera, die een game-wisselaar voor me was. Ik heb enkele van mijn eerste foto's gemaakt waar ik was en dacht, wow, misschien ben ik hier wel echt goed in.

Eind 2017 vertraagde het touren voor mij een beetje. Ik woonde in Buffalo en voelde dat ik verandering nodig had. Ik wist niet of het touren/spelen van muziek mijn loopbaan zou blijven, of wat er nog meer voor mij in petto was, maar ik denk dat ik gewoon een andere omgeving nodig had om het uit te zoeken. Ik verhuisde naar New York City in augustus 2018. Toen ik hier aankwam, waren het twee grote Franse deuren die voor me opengingen en zeiden: "Er is een gigantische speeltuin, veel plezier." Ik heb een paar van mijn favoriete straatfoto's gemaakt. Ik had echt het gevoel dat ik in een eigen stijl had en vond wat ik in mijn fotografie wilde zien.
Ik heb geïnvesteerd, een heleboel uitrusting gekregen en mezelf opgezet. Toen ik begon na te denken over wat voor soort werk ik ging doen, realiseerde ik me dat ik een lange lijst met geweldige muzikantvrienden had die ik tijdens mijn jarenlange tournee met had gemaakt, gewoon wachtend om gefotografeerd te worden. Dus begon ik ze te raken. En om de een of andere reden vertrouwden ze me allemaal, en ik denk dat elk project dat ik deed me dieper en dieper in een eigen stijl kreeg, en ik merkte dat ik meer door elk werk heen kwam. Ik kan al mijn vrienden niet genoeg bedanken die de kans hebben genomen om met mij samen te werken, ik ben hen echt de wereld verschuldigd.

Als je een tijdje op tournee bent met één band, live shows opneemt, bestaat er altijd het risico om terug te komen met te veel vergelijkbare foto's. Hoe zorg je voor afwisseling? Of met andere woorden: hoe houd je dingen interessant voor jezelf en in je werk?
Ik ben nooit geïnteresseerd geweest in de typische stijl / rol van de "tourfotograaf". Het verveelt me. Ik heb geen zin om meer dan 50 foto's van je set te maken, ze allemaal op dezelfde manier te bewerken, over een uur weg te pompen en door te gaan naar de volgende stad. Ik hou van kunst maken. Kwaliteit boven kwantiteit. Natuurlijk fotografeer ik de liveset, maar dat is niet alles. In feite maakt de liveset 2% van de tijd uit dat je op tournee bent. Spontaan en conceptueel is altijd gunstig voor me geweest, ik vind het leuk om die speciale momenten te vinden die fans niet te zien krijgen. Er is tenslotte een reden waarom je alle toegang hebt, toch? Als fotograaf is het jouw taak om die kleine fijne kneepjes, kleine flarden van momenten te benadrukken.

Vooral met liveshows en het snelle leven op tournee, kan fotograferen op film dingen moeilijker maken voor fotografen. Waarom kies je ervoor om analoog te blijven?
Nou ik ga niet liegen, ik fotografeer ook digitaal. Veel van de gekke, psychedelische futuristische/conceptuele dingen die ik doe, gebruiken digitale foto's omdat ik het meer kan manipuleren. Maar ik gebruik film voor al het andere. Alle soorten tourdocumentatie/openhartig / zelfs het grootste deel van het live-materiaal is op film. Ik zou zeggen dat ik mijn digitale nummers voor 1-2 nummers uit de set breng om te hebben, en de rest van de tijd gebruik ik verschillende filmcamera's. Ik blijf bij film omdat het echt is. Het is tastbaar. En ik denk dat het verhalen beter vertelt dan welke digitale foto dan ook. Het legt echte momenten beter vast dan een digitale foto. Bovendien heb ik gewoon zo'n fysieke aantrekkingskracht op filmcamera's. Ik draag ze zo graag altijd bij me. Die camera's van mij voelen zo goed in mijn hand / op mijn schouder, alsof ze een deel van mij zijn. Het digitale doet niet zoveel. Ik weet niet echt hoe ik het moet uitleggen, het hele filmproces is gewoon echt en zeer verbonden met jou als een creatief persoon.

Vertel ons iets over deze shows die je hebt gedocumenteerd voor Trophy Eyes. Leuke verhalen om te delen?
Ik ging op stap met de band Trophy Eyes uiy Newcastle Australia, op hun zomer US festival tour. Het festival werd Disrupt genoemd en er kwamen bands als Circa Survive, Atreyu, The Used, en meer. Dit was mijn eerste keer op een zomerfestival en het was heel anders dan een normale clubtour. De hele dag in de zon zijn, op parkeerplaatsen en grote velden, ver buiten de grote steden, vond ik wat vreemd, als ik eerlijk ben. Maar het was echt verfrissend! Iedereen komt heel snel heel dichtbij omdat het op een groot zomerkamp lijkt, een op zichzelf staande wereld. We gingen naar Toronto voor een van de shows en verbleven de volgende dag in Burlington, Ontario, op 4 juli. We staken de grens over en keken naar vuurwerk over Niagara Falls (waar ik toevallig ben opgegroeid) en het was echt heel bijzonder.

Heb je een favoriete foto uit deze serie? Zo ja, dan horen we graag waarom of het verhaal erachter.
Ik hou van de werken die ik met John in het zwembad heb gemaakt. Specifiek boven water, met de bloemen die om hem heen drijven. Dat was in het huis in Burlington dat ik al zei, ik zat gewoon in het zwembad te genieten van de vrije dag, en de zon was zo perfect, er was een geweldige bloemstruik bij het zwembad en ik zag het gewoon in mijn hoofd om deze mooie bloemblaadjes om hem heen te latenzweven. Ik schoot dat op de 800-film met mijn spiegelreflexcamera en het kwam er net zo helder en levendig en contrastrijk uit. Trots op, haha.

Is het een uitdaging voor jou om filmopnames naar bands/management te pitchen?
In het begin wel, voordat ik een bewezen staat van dienst had met geweldige shots, maar nu twijfelt niemand aan me :-)

Nog advies?
JUST DO IT. De enige manier om goed te worden, is door slechts 9 miljoen miljard foto's te maken. Onthoud wat je doet. Zoek uit wat werkt en wat niet. Kwaliteit boven kwantiteit. Geduld. En wat specifiek muziekfotografie betreft, ga naar 9 miljoen duizendhonderd shows. Ontmoet iedereen. Maak vrienden met IEDEREEN. Het hebben van een breed netwerk van muzikanten was het ticket voor mij om dit als carrière te doen. En volg je hart. Maak iets niet op een specifieke manier, alleen maar omdat u iedereen het op die manier ziet doen. Wees geen volger, begin je eigen beweging en als je echt creëert, springen mensen aan boord. En onthoud altijd de ethiek van rock and roll in je dagelijkse leven - gooit duivelshoorns - oké, ik ben klaar hier, haha.

Zie meer van Benjamin's werk op zijn website en volg hem op Instagram - vergeet niet naar Trophy Eyes te luisteren op Spotify.

written by birgitbuchart on 2019-08-12 #people