Een trip naar Burning Man

Met zeven vrienden twee weken lang op pad. In twee hele dikke campers cruisen door Californië met als hoogtepunt het Burning Man festival. Als dit niet klinkt als twee zinnen uit een jongensboek, dan weet ik het ook niet meer.

Na de landing in San Francisco en een heus Amerikaans verblijf, tussen de besneeuwde bergtoppen, in de bossen van Lake Tahoe, kwamen we na 5 uur toeren eindelijk aan in de woestijn van Nevada, of beter gezegd in Black Rock City. Sinds 1990 het kloppende hart van het Burning Man Festival – een stad die slechts een week per jaar bestaat. Onze eerste kennismaking met woestijnstof was een feit. Maar zodra de stof neerdaalde en het zicht beter begon te worden, realiseer je je pas echt waar je bent. Een volledig witte vlakte, de grond zo vreselijk gortdroog dat het volledig aan stukken gescheurd lijkt. In de verte werd de eindeloze witte vlakte omzoomd door heuvels en bergtoppen. En als we goed keken, zagen we tienduizend auto’s, trucks en RV’s verder over het terrein verspreid liggen.

Toen we na 6 uur langzaam rijden onze camper gestationeerd hadden, begon de verkenning van iets onwezenlijks dat zeven dagen zal gaan duren. Het terrein is opgesteld in een cirkel, waarbij de 30 meter boven ons uit torende Burning Man het episch centrum van de Playa vormde. Daar omheen vond het festival plaats. Straatnamen waren in de uren van de klok gedefinieerd en die straten waren weer gesplitst in ringen. Dit was de (enige) manier om je te oriënteren. Maar goed dat we fietsen hadden gekocht, want wil je langs de buitenste ring rondom het hele festival terrein fietsen, dan moest je toch 13 mile (20,9 km) afleggen! Om je een beeld te geven: de oppervlakte van het terrein komt in de buurt van de omtrek van de binnenstad van Amsterdam…

Fietsend over het terrein – kriskras door alle straten – kom je de meest bizarre kunstwerken, workshops en mensen tegen. Muziek is nu eens een keer niet het hoofddoel van dit festival. Het gaat juist om zelfexpressie in de ruimste zin van het woord. Het festival, ooit begonnen door enkele hippies en surfers op het strand bij San Francisco, is gedurende 30 jaar uitgegroeid tot een grote kunstexpositie, waarbij alle kunstobjecten en de festivalgangers zich ’s nachts uitzonderlijk verlichten (de festivalorganisatie regelt geen verlichting). Hierdoor waan je je op een compleet andere planeet. De honderdern artcars – in de vorm van boten, tieten, beesten, trailers of verzin het maar – rijden af en aan. De Playa is gigantisch en overdag beukt de zon met dik 40 graden op je hoofd. ‘s Avonds gebeurt er ook nog het één en ander – meer dan 100 feesten overal en elke nacht komen er weer meer bij. Burning Man is een organisch festival dat blijft groeien, ook tijdens de festivaldagen zelf. Aan het eind van de week barst het er van de miljoenen lichtjes, honderden vuurspuwende podia en rondrijdende wagens, dat alles temidden van 55.000 verkleedde gekken op fietsen.

Het spektakel rond het verbranden van het Paard van Troje, The Man en The Temple vormen de traditionele rituele hoogtepunten van het festival. Alle mobiele kunstwerken, plus alle aanwezige Burners verzamelen zich rond The Man die in vlammen op zal gaan. Van alle kanten wordt vuurwerk losgelaten op de diverse objecten die al snel beginnen te smeulen en vervolgens te fikken. Om het een en ander nog wat kracht bij te zeteen, worden de grotere objecten tijdens het branden ook nog eens opgeblazen met dynamiet, waarna een vuurwerkshow los barst die ik van mijn leven niet eerder heb mogen aanschouwen. Een waanzinnig heftig, maar mooi beeld: 80 meter hoge vlammen!

Na een week keerden we onder een dikke laag woestijnstof terug in San Francisco waar we nog een hele tijd na genoten van hetgeen we in de woestijn bij Black Rock hadden beleefd. Het is moeilijk te bevatten, zowaar nog lastiger te beschrijven en amper goed vast te leggen op de foto. Maar dat het een apocalyptisch hoogtepunt is, blijft zonder enige twijfel. En ook de douche bleek na een week behoorlijk episch.

Alle foto’s zijn geschoten met de Lomo LC-A+ en vastgelegd op een flinke voorraad filmrolletjes die beschikbaar zijn gesteld door Lomography Nederland. Aangezien het fijne woestijnzand een bedreiging is voor je camera, heb ik van Lomography Nederland ook een rode krabcase gekregen. Niet alleen handig voor je onderwater opnames dus…

written by lennart on 2011-12-07 #lifestyle #festival #california #lc-a #roadtrip #usa #xpro #black-rock-city #nevada #burning-man #lomography-nederland #krab-case